... بی اسم

در خیابان ها،

در کناری،

من و خاطرات تنها.

 

بوی عطرت در هوا پیچیده است.

دست باز میکنم،

نفس می کشم تو را

[انگار]

جهان در آغوش من است.

وطن

هوای شهر من بارانی است

اما

هرگز این هوا هوای تو نمی شود وطن

مازندران سربلند.

از دامن تو گیرم هیچ بزرگی نیامده باشد

همان درخت ممرز و راش

برای بزرگیت کافی است.

دیوانۀ توام

دیوانۀ شلاب های تو وطن

باز هم بزن

باز هم ببار

این بار برای من.

خیلی وقت است نرفتم. امید که میان ترم بروم.