دکتر اسلامی ندوشن انسان بسیار تأثیرگذاری برای من بود و هست. ایشان با وجود اینکه استعداد شاعری آن هم در زمینه عشق و عاشقی داشتند، به یکباره و پس از انتشار دو دفتر شعر، عطای شاعری را به لقایش بخشیدند و ممحض در علم آکادمیک شدند.
با خودم می گویم از ایشان درس بگیرم، این جنبه های اشراقی را کنار بگذارم و بچسبم به درس و بحث. دریافت ها و الهامات عرفانی - فلسفی!!! را به عرفا و فلاسفه که صاحبان اصلی آنند بسپارم و صرفا درس خودم را بخوانم. اما مگر میگذارند. اساتید دانشکده حقوق را می گویم.(ما به دو طبقه درب و داغون خودمان می گوییم دانشکده، اصلا هم خجالت نمی کشیم.) خصوصا اساتید روحانی. چنان آیات و الاحکام را برایمان آیات العرفان می کنند که اصلا آدم دلش می خواهد همان وسط نعره ها بزند. خیلی لذت می برم. خیلی. خدا نصیب کند.
